Kunnen we een serieuze branche zijn als we stunten met irreële beloftes?

oms krijg ik als directeur van Fit!vak vragen van media die de dynamiek, maar ook de kwetsbaarheid van onze branche blootleggen. Recentelijk werd ik gebeld door een journalist die een achtergrond als bewegingswetenschapper heeft. Op het snijvlak van bewegingswetenschap en gezondheid schrijft hij zijn verhalen. Dat hij dan ook bij de fitnessbranche uitkomt, is niet meer dan logisch. Maar hij stelde me wel voor een dilemma met zijn vragen. De journalist wilde namelijk weten hoe het mogelijk is dat fitnesscentra enerzijds graag partner willen worden van de eerstelijnszorg en anderzijds nog steeds ‘stunten’ met beloftes die ze niet kunnen waarmaken.

Ik vroeg hem waar hij op doelde. Nou, reageerde hij, er worden nog altijd trainingsconcepten gelanceerd die claimen dat je met bepaalde korte trainingssessies en met behulp van ogenschijnlijk nieuwe apparatuur en inzichten fantastische resultaten boekt. Op korte en lange termijn. Met die beloftes in een trendy campagne kun je de onwetende consument wel verleiden, maar de mensen die beter zijn ingevoerd in het menselijk lichaam weten dat dit een irreële belofte is. Dat lukt niet. En hij maakte de vergelijking tussen de bekende commercials op Tell Sell en de nieuwe trainingsconcepten die fitnesscentra aanbieden.

Denk je, vervolgde hij, dat huisartsen en andere verwijzers zich ook niet zullen afvragen: moet ik mijn cliënten doorsturen naar een fitnesscentrum dat claimt dat je met korte trainingssessies of bepaalde materialen trainingsdoelstellingen als afvallen, fitter worden en gezonde leefstijl op korte en lange termijn realiseert? Is het niet merkwaardig dat fitnessondernemers die dat aan consumenten beloven dezelfde ondernemers zijn die graag met de eerstelijnszorg in gesprek willen om samen te werken op het snijvlak van sport en preventie? Of ik daar op wilde reageren….

Dat heb ik gedaan. Maar tijdens het beantwoorden van zijn vraag, merkte ik al dat ik mijn best moest doen om de belangen van de fitnessbranche te verdedigen. Want ongelijk kon ik de journalist niet geven. Kunnen we ooit een branche worden die door zorgprofessionals wordt gezien als een serieuze partner op het gebied van bijvoorbeeld preventie als we tegelijkertijd stunten met irreële beloftes? Ik wist de journalist te overtuigen dat de trainingsconcepten waar hij op doelde vooral een effect op korte termijn hadden en zo een belangrijke inspiratiebron waren voor mensen om te blijven sporten en bewegen. Immers, als je snel resultaat boekt, dan zal je het ook leuk blijven vinden. Consumenten willen hier en nu progressie zien en niet pas over een half jaar of nog langer. Ook al zou onze branche met name duurzame effecten bij mensen moeten nastreven. En uiteraard verwees ik naar de Fit!vak aangesloten bedrijven, die niet voor niets kwaliteitscentra heten.

De journalist nam genoegen met mijn antwoord, maar ik merkte aan zijn reactie dat hij het een ‘gezocht antwoord’ vond. En eerlijk gezegd was het ook geen antwoord op zijn vraag. Het interview onderstreepte wel weer eens hoe de ‘ingevoerde buitenwereld’ naar ons kijkt. En maakte ook meteen duidelijk dat we nog een grote uitdaging hebben om ons imago te verbeteren als we ons begeven op het gebied van gezondheid en bewegen. Om te beginnen door geen beloftes te doen waarvan we zelf al weten dat we die niet of heel moeilijk kunnen waarmaken.

Ronald Wouters is sinds 2004 directeur van Fit!vak en is na zijn CIOS opleiding altijd actief geweest in de fitnessbranche. Wil je reageren op zijn column, mail naar r.wouters@fitvak.com